Hani bazen aklın yüreğin yelken açar ya senden...
Sen de değilsen O'nda hiç yoksundur ya hani...
Farketmezsin ya hani çoğu kez,ta uzaklara kaçtıklarını..
Ondasındır ama yoksundur.
Varsındır ama yoksundur.
İşte o an sobele kendini!
Geri çağır uzaklardan seni..
Seni sana döndür.
Yoktan var edenin adıyla;
Lailahe illâ ente subhânek innî kuntu minezzâlimîn
Geri çağır kendini!
Namazdasın şimdi de..
Vahy sağnağında söyleşmektesin
O'nunla O'ndasın..
Birdesin!..
Aniden bir sapma!..
Bu aklın yüreğin kaçıverdi senden!
Ve düşüş,..
...
...
...
Huzurdan,
Ne yapayım?..
Ne söyliyeyim?..
Ne olacak?..
Ne?..
Ne?..
Ne?..
Ne sendesin ne On'da,başkalardasın...
Başkalarlasın!..
Gurbetlerdesin..
İşte o an sobele kendini!
ALLAHU EKBER de geri çağır seni!
ALLAHU EKBER! Bak Seninleyim!
ALLAHU EKBER! Bak Sendeyim!
Çünkü namazdan sana kalan "O'n da olduğun" kadardır.
ALLAHU EKBER!
ALLAHU EKBER!
ALLAHU EKBER!
Sendeyim,Seninleyim,Senliyim.
Şükür ki,ben bendeyim.
Şükür ki,Sana bendeyim.
Alıntıdır: http://mimney.blogcu.com/sobele-kendini
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder